"Peki ya cok ozlediysem? Ya sensiz yasayamacagimi anladigim gecelerde onun kollarinda senin icin agladiysam?" diye sordum gozlerimi gozlerinden kacirarak.
"Ya
nefret ettiysem? Kendimi sensizlikle, seni bu iskenceyle basbasa biraktigim
icin kendimden nefret ettiysem?" dedi o da sesindeki catlamaya engel olamayarak. Tipki benim gibi, gozleri, gozlerim disindaki her yere bakiyordu.
"Ya istediysem?
Seni, her seyden, herkesten cok istediysem?" diye sordum bu sefer, en sonunda kendimde, gozlerine bakabilecek cesareti buldugumda.
"Ya
aradiysam? Gordugum her yuzde, dokundugum her bedende seni aradiysam?" dedi, bana bir adim daha yaklasarak.
Yapma bunu diye gecirdim aklimdan, yaklasma bana, yapma bunu.
Ben- dedim, tipki onun gibi bir adim atarak
Seni cok ozledim diyerek yarida kesti cumlemi, ve kalin kollarini ince belime sarip, beni sarhos eden dudaklarini bunca yilin acisini cikarircasina dudaklarima bastirdi.
Irem Akpinar
"Peki" dedim sakince. Baska diyecek bir sey bulamamistim cunku. Soylemek istedigim
onca sey varken, neresinden baslayacagimi bile bilmiyordum. Bildigim tek sey,
su anda bagirmak, kirmak, yok etmek istedigim tek seyin gecmisimiz olduguydu.
Basa donmek istiyordum sadece. O gune donmek. Tek ihtiyacim olan buydu
aslinda.. O gune donup, ona sarilip her seyin duzelecegini fisildamakti tek
ihtiyacim olan sey. Neydi bu bilmiyordum, nasil bir aci, nasil bir iskenceydi
anlamiyordum bile artik.. Sanki onsuz gecen onca sene icinde sadece onsuzlugun
altinda ezilmemis, resmen yok olmustum ben. Onsuzlugun kullerinden yarattigim
kadin, onun donusu ile alt ust olmusken, benim onun bu kirici, kaba,
dusuncesizce sozlerine soyleyebilecegim tek sey “peki”ydi cunku. "Peki" diye fisildadim ben de bir kez daha, her seyi kabullenerek.
Irem Akpinar
