Beni ben olarak sevmemissin ki sen. Bunca yil sonra, bana,
sadece bana ait olan, beni, ben yapan davranislarimi, dusuncelerimi,
inanclarimi degistirmemi istiyorsan, sen gercek beni sevmeyi birak,
tanimamissin bile. Kahvesini kremasiz icen, sigarasi olmadan yazmaya
baslayamayan, her seyden ote, aski yasamak yerine yazmayi tercih etmis bir
adamin, bir kadini sevmesini nasil bekleyebilirdim ki zaten? Parmaklarinin
ucundan dokulen, sadece senin hayalinde varolmus, ve binlerce insanin
hayatlarina bir kitap sayesinde dahil olmus bir kadina asik olmussun sen.
Kafanda kurdugun, istedigin gibi egip, buktugun, ve en sonunda senin
ideallerine, kriterlerine gore mukemmel olan bir karakterin yerine koymaya
calismissin beni. Canim sevgilim, o ben degilim, O hic bir kadin degil. Asik
oldugun kisi o mukemmel kadin bile degil, kendinsin. Senin hayallerin, senin
ruyalarina sahip olan o kadin yok, oyle hic kimse yok. Kendine asiksin sen,
baska hic kimseye bir sans veremeyecek, onlari anlayamayacak kadar kendinle
berabersin. Bana bu evde yer yok sevgilim, bana senin kalbinde yer yok. Umarim
yasatirsin o karakterleri, daha da cok seversin o kadini. Umarim gelecekte,
karanlik bir gecede, bir fincan kahve, bir kac sigaranin esliginde ogrenirim
senin icin “mukemmelin” sozluk anlamini.
Irem Akpinar
