Acinacak Haldeyken, Baskalarina Acimaktan Basima Geliyor Bunlar

Aslinda aglanicak halimize guluyoruz hepimiz. Umudunu kaybetmis, amacsizca yasayan, ruhsuz bedenlerken, bardagin yarisinin dolu olmasindan bahsediyoruz. Hayatimizi boylesine sacma benzetmelerle durulastirmaya calisip, kendimizi rahatlatmaya calisiyoruz. Birbirimizin elinden tutmaya oylesine korkuyoruz ki, kendi kendimize olmek daha huzurlu geliyor. Fakat ne komik biliyor musun? Yalnizligi kendimiz secerken, kimsenin olmamasina agliyoruz. Olmayacak seyleri bekliyoruz, gerceklesmeyecek hayallerle hayatta kalmaya calisiyoruz. Gerceklerden kacmak icin, ruyalar kadar berrak bir seyi bile kirletmeyi beceriyoruz. Daha sonra da, oturup aglamamiz gereken zamanlarda, insanlarin dusuncelerinden, yargilamalarindan olusan korkularimiz yuzunden gulmeye zorluyoruz kendimizi. Sonra arkamizi donup baktigimizda, hepsi sahte, hepsi zorla olusan gulumsemeler, buruk kalpler, dagilmis ruyalar, sahte hayaller, yalniz bedenler, dusuncesiz insanlar, nefreti, sevgisini coktan bogmus olan insanlar goruyoruz.. Hic birini haketmezken, hepsini yasiyoruz aslinda..

Irem Akpinar

Sevmeye Layik

Kapiyi kitlemeden, kabuslarimizdan korkmadan uyumaya cesaretimiz yokken, kendimizi nasil da yukseklere koyuyoruz hepimiz.. Dusmekten olesiye korkmamiza ragmen, bulutlarin uzerinde oturuyoruz. Asagi bakmayi kaldiracak kalbimiz yokken, hic dusunmeden, hic tartmadan.. Kapimizi hircinca calacak, zorbaliklarla iceri girecek onca darbeye karsi korunmak icin, kapilarimizi kapatirken, avutamadigimiz kisiliklerimizi de hapsediyoruz.. Yukseklere cikmaya calisirken bile, kendimizi tahtlarin uzerine koyarken bile, yureksizligimizden gulmeyi bile haketmiyoruz. Hos, sevmeyi de hakettigimiz yok ya.. 

Irem Akpinar

Ne Eksik, Ne Fazla Olsun

“Hayat” oyle guzel bir kavram ki. Insani icine ceken, dalgasinda mayhosluga kavusturan, fakat bir o kadarda savuran, firlatan.. Her bir cigliginda biraz olsun soluklandiran, ardindan ise yerden adeta iterek kaldirtmaya calisan.. Ne istersem, nasil istersem oyle sonunu getirecegim bir kitap adeta.. Bazilarimizin ki roman, bazilarimizin ki sadece bir hikaye. Ucu bucagi yok gibi gorunen bir kac sayfadan ibaretken aslinda her sey; hepimizin kendini kaybettigi bir ucurum. Ne hos.. Kimi bu ucurumdan kendi atlarken, kimini bu guzel kavram itiyor asagi.. Istedigi gibi bitiremeyenlerin ki, noksanliklarla son buluyor. Fazlasi olamayacagini dusundugumuz anda yaratiyoruz hatalari. Gulunc. Hazir degilken olan her sey gibi, olumu bile elimize yuzumuze bulastiriyoruz.

Irem Akpinar 

Unutamiyorum, Dayanamiyorum. Sev Beni. Hep.

Unutamiyorum ben seni, bizi.. Her gece, uyuya kalmadan once gidisin geliyor aklima, sana yalvarmama, “sensiz yapamam” dememe ragmen, “gece geldigimde gitmis ol sen de lutfen” deyisin. Sinirleniyorum sana, bana, bize. Karsinda defalarca kez kuculup, kendimi boylesine yok edisime. Senden nefret ettigimi soyluyorum binlerce kez. Senin icin aglarken, “senden nefret ediyorum” diye sayikliyorum resmen. Sonra sabah uyandigimda, aklima, birlikte uyandigimizda, basimi opup, “bir kere de marifetli, becerikli bir sevgili olup, kahvalti hazirlasan sasiracagim zaten” diyisin geliyor, gulumseyerek hatirliyorum bu sefer seni. Ozlemekten cok, sevgi kapliyor sanki icimi. Butun gun her yerde, herkes de umutla seni, senin bana verdiklerini, paylastiklarimizi ariyorum. Konustugum, sarildigim herkesde seni, gittigim her yerde anilarimizi ariyorum. Aramaktan yorgun, kaybetmekten bitkin bir halde eve donup, yine sana sinirlenerek uyuya kaliyorum. Hic unutamiyorum, hic bitiremiyorum. Ne olur gel artik, butun bir gunu koltukta, ayaklarimi bacaklarina uzatip, birlikte evlendirme programi izleyerek gecirelim. Tekrar sev beni. Hep sev.

Irem Akpinar