Dusunmek Sucken, Yasamak da Olum Zaten

Hepimiz bir kargasanin icinde, nefes almakta zorlanan bedenlerimizi bir gun daha hayatta tutmak icin direniyoruz sanki. Siradan, ruhsuz olumlulerken hepimiz, canlanabilmek icin, bizi oldurenlerle oluyoruz. Gitmisiz sanki bu dunyadan, kurtulmusuz bu canilikten, bu adilikten; fakat birakmiyorlar pacamizi, huzurla uyutmuyorlar ki kotulugun izlerini tasayan vucutlarimiz bir nebze de olsun dinlenip, tekrar kendine guveip, tekrar inanip, tekrar savunup, yeniden kendini degerli biri olarak gorelim diye. Aslina bakarsan, hepimiz gencligimizde oluyoruz. Her bir darbede biraz daha hirpalanarak, sirf onlarin yaptiklarina, dediklerine goz yummayip, ayni sekilde dusunmedigimiz icin gencecik fikirlerimizi olduruyorlar bizim. Yetmisimize, seksenimize kadar hayatta tutmaya calisiyoruz sadece kendimizi.. O mezarlarda anneanneler, dedeler degil; aslinda yirmisinde, yirmi besinde olmus gencecik dusunceler, gencecik inanclar, bir zamanlar sirf bazilari gibi dusuncelerini, inandiklarini, dogrularini satmadigi icin adeta intihar eden gencecik bedenler var.

Irem Akpinar

Zulmet

Oyle bitkin ki bedenim, oylesine yorgun dusmus ki susmak bilmeyen dusuncelerimden. Uyumak istiyorum. Saatlerce, gunlerce, haftalarca uyumak. Dusunmemek istiyorum bir sure seni, onu, bizi. Olmayacak seylerin hayalini kurmaktan butun inancimi da, umudumu da kaybetmisken, senin kollarinda olmak istiyorum. Fakat ne bunu yapabilecek, kimsenin bizi gormeyecegi kuytu bir kosemiz var, ne de konusmaya yuzumuz, anlatmaya gucumuz. Imkansizi istemekmis en sacmasi, olmayacagini bile bile de olsa, sadece senin olacagim hayalini kurmakmis aptallik. Ne ben sana ait olabilirim, ne sen bana. Olmamasi gerekeni istemenin bedeli buymus sevgilim, yapacak baska bir sey kalmayinca sadece “buna da eyvallah” deyip oturmakmis.

Irem Akpinar

Aski Yazanlar, Yasayamaz Derlermis

Hic bir yere, hic kimseye ait hissedememek belki de en kotusu. Gercekten huzurlu olman gereken anlarda bile, kollarinda oldugun insanin seni dinlendirmekten cok yormasi.. Aslinda seni anladigini dusunduklerinin, birak senin hareketlerine, dusuncelerine, inanclarina bile saygi duymamasi. Ne garip.. Hepimiz siradanken, farklilasmak icin sattigimiz ruhlardan utaniyoruz. Yaptiklarimiz yuzunden kimselerle olmak istemezken, aslinda hepsini dogru kisiyle olabilmek icin yapiyoruz. Bulan var midir, bilemem. Inanan kaldi mi, onu da bilemem acikcasi. Boylesine yok olmus hislerin oldugu bir yerde, bir kivilcimi bile gormek umutlandiracak olsa da, sevmeyi becerebilen yok ki aramizda..

Irem Akpinar

Mor

Sevmemek miydi asil sorunumuz, sevememek mi hala bilmiyorum. Sanki kocaman bir kabusun icindeyim, cigerlerimin ici, beni yakan, yok eden bir havayla dolu, ve ben nefes bile alamiyorum. Sesimi duyurmak icin, sadece kucuk bir yardim icin avazim cikana kadar bagiriyorum, fakat kimse duymuyor; belki de duymamazliktan geliyor. Oyle cansiz, oyle ruhsuzum ki. Susuz kalmisim sanki.. Beni besleyen kokun gitmis, icimi isitan sesin yok. Kurumus, catlamis senin yanindayken parildayan tenim. Siradan bir beden haline donusmusum, olumu bekleyecek kadar bitmisim. Buyumek mi adi, buyudukce sevmeyi, sevilmeyi unutmak mi bilmiyorum sevgilim. Sadece eskiye donmek istiyorum; nefes almanin, aci cekmek olmadigi gunleri yasamak istiyorum tekrar. Yine, ve yeniden senin olmak, seninle olmak istiyorum.

Irem Akpinar