Oyle guzel oturuyorsun ki karsimda, oylesine tahrik edici,
oylesine benim ol deyici, dayanamiyorum. Nasil bu kadar kisa zamanda bu kadar
etkiledin beni anlayamiyorum, bir daha birine asla kendimi kaptirmayacagim
dememe ragmen, kendime verdigim butun sozleri, ettigim butun yeminleri nasil
bana bu kadar kolaylikla cignetiyorsun anlamiyorum.
Ben nasil bu hale geldim onu anlamiyorum. Baska birini
unutmak icin “kullandigimi” iddia ettigim bir adama, nasil olurda bu kadar
baglanirim cozemiyorum.
Hayatimin en aci verici, en aklimdan cikmayacak, en zor kalp
kirikligini aylar once yasadigimi saniyordum ben. Yalanmis. Gercekten yalanmis.
Eskimis birseyden kurtulmak aci degil, sadece aliskanliktan kopma korkusuymus.
Fakat su anda hissettigim, iki hafta icinde geldigim hal; hayatimda ilk defa,
bir erkek icin yapabileceklerimden korkuyorum.
Bugun soylediklerin o kadar canimi yakti ki. “Ben zaten bir
iliskiden yeni ciktim, yeni bir tanesi dusundugum en son sey” derken titreyen
ellerim, dolan gozlerimi nasil farketmedin anlamiyorum. Neden bu kadar
korkuyosun, neden bi iliski istemiyorsun anlayamiyorum. Sadece benimle olurken,
sadece benim olurken, ve bunu tamamen kendi isteginle yaparken, neden bana
“benim kiz arkadasim degilsin” demek zorundasin? Neden hatirlatmak zorundasin?
Anlamiyor musun hepsinin yalan olusunu? Gercekten
goremiyormusun uyurken sana ne kadar siki sarildigimi, seni operken nasil
kendimi kaybettigimi, benimle ilgilenmediginde ne hale geldigimi?
Yapma bunu bana, neler yasadigimi biliyorsun. Ondan cok daha
farkli oldugunu biliyorsun, daha en basindan canimi yakmaya baslama.
Sayet eger yakacaksan da, ne olur simdi cik git hayatimdan.
Gelme gecenin bir yarisi odama, tutma elimi herkesin icinde, “yanimda kal” diye
mirildanma her sarhos oldugunda.
Kaptiriyorum sana kendimi, izin verme. Eger beni tutmayacaksan, dusmeme izin verme.
Irem Akpinar
