Hic Gitmesen; Birlikte Uyusak, Birlikte Uyansak?

Seninle uyumak istiyorum ben. Sadece uyumak. Neden bilmiyorum, ama nefes alislarimizin ayni ritime ulasip, yuzunu saclarima gomup, kolunu belimde hissederken uyuya kalmak dunyadaki en huzurlu his gibi geliyor bana. Uykumuz gelmeden, erkenden yataga yatip, basimi gogsune yaslayip, cocukluklarimizi konusalim istiyorum. Gelecekte yapmak istediklerini anlat bana.. Hayallerini anlat ki taniyayim seni, korkularini ogreneyim ki sevebileyim istiyorum. Odayi sakin bir sessizlik kaplayana kadar hic susmadan, saatlerce her seyi; korkularimizi, kayiplarimizi, acilarimizi, anilarimizi paylasalim istiyorum. Sabah, kollarinin arasinda uyanip, seni uyandirmadan yataktan kalkip sana kahvalti hazirlamak istiyorum. Sonra da elimdeki tepsiyi yatagin basindaki komidine birakip, tekrar yanina kivrilmak; “bir daha beni uyandirmadan, yanimdan kalkma” deyisine gulumseyerek, tekrar gozlerimi kapatmak istiyorum.

Irem Akpinar 

Sensiz Uyanmak, En Zoruydu Iste.

Uyandigimda, yanimda olmayacagini bildigim icin acmak istemedim aslinda gozlerimi. Mutluydum boyle, huzurluydum. Hala benimle oldugunu dusunurken, hala yanimda hissederken seni sakindim ben. Neden yapmistin bunu bana, bize? Hic mi sevmemistin, hic mi etkilenmemistin onca seyden? Bu kadar mi kolaydi her sey senin icin, bu kadar mi degersizdim? Elimi yavasca yanimdaki yastiga degdirdigimde bir kez daha hissettim yanimda, hayatimda olmayisini. Biz denen seyin bittigini, ve bir daha asla olmayacagini. Senin tekrar bana sarilip uyumayacagini, boynumu opup, her seyin oldugumu soylemeyecegini.. En zoru buydu sanirim, sensiz uyanmakti. Geceleri oyle ya da boyle geciyordu cunku, aglayarak da olsa uyuyakaliyordum ben; ama sensiz uyanmak en zoru, en kotusuydu iste.

Irem Akpinar

Her Gecen Gun

“Birlikte uyanalim istiyorum ben mesela. Ne bileyim, sabah uyandiginda, belimdeki gamzelere bakip gulumse. Senden erken uyandigimda, sirtindaki bir dogum lekesinin ne kadar guzel oldugunu dusuneyim ben. Sonra sen seni izledigimi romantik bulmak yerine, “insan kahve yapar ya” diye gul. Butun Pazar gununu, sadece film izleyerek gecirelim. Kahvalti hazirlama usendigimizden, misir gevregi yiyelim mesela birlikte. Spora gidelim diye evden cikip, yemek yemeye gidelim. Sogukta usudugumde, ceketinin icine al beni de. Cikarma ama uzerinden, icinde birlikte yurumeye calisalim oyle. Sarhos oldugumda, gel al beni mesela o les bardan. Arabanda giderken, kendi kendine soylen “ben buradayim, niye bunu kendine yapiyorsun” diye. Ben kusarken, saclarimi tut hatta. Sonra da agzimi yikayip, op beni. Ozle beni. Sev. Cok sev. Sevene kadar da, o zamana kadar da delice eglenelim birlikte. Eglenerek, gulerek taniyalim birbirimizi. Her seyi hazmederek, hissederek yasayalim. Ogren beni, benden iyi tani. Tanidikca da sev, asla da birakama. Kokumda kaybet kendini, gozlerimde asik ol. Bedenimi ezberle, opucuklerimle nefes al. Her seyin olayim senin, kaybetmeye korktugun, paylasmaya kiyamadigin, gormedikce yasayamadigin kiz olayim. Her gecen gun, biraz daha senin olayim.”

Irem Akpinar

"Iyi Misin?"

Odana gelmeye cesaret edebildigimde, kendimle, seninle, yasadiklarinla yuzlesmeye hazir oldugumda, buyuk yataginin icinde kaybolmustu sanki kucuk bedenin.
Huzurlu gozukuyordun ama, huzurlu bir sekilde uyuyordun sanki.
Gercekten "iyi" olduguna inanmistim yuzundeki sakinligi gorunce.
Daha sonra bilegindeki izlere carpti gozum.
O zaman farkettim iste;
Senin bana defalarca kez ihtiyacin oldugunu,
Ve benim hic bir zaman senin yaninda olmadigimi.

Hic bir sey soyleyememistim o zaman, her zaman oldugu gibi, yaninda olmamistim.
 Olur da simdi denk gelirsek sormak isterim;

"Gercekten iyi misin?"

Irem Akpinar